Geen toepassing 30%-regeling voor Nederlandse tandarts

Voor de extra kosten van tijdelijk verblijf buiten het land van herkomst mag de werkgever een belastingvrije vergoeding geven aan uit het buitenland afkomstige werknemers. Op grond van de 30%-regeling mag als onbelaste vergoeding 30% van de som van het salaris en de vergoeding voor extraterritoriale kosten worden aangemerkt. De werknemer moet beschikken over bijzondere deskundigheid die op de Nederlandse arbeidsmarkt schaars is.

Een Nederlandse tandarts, die geen werknemer maar zelfstandig ondernemer was, diende bij de inspecteur een verzoek in om de 30%-regeling te mogen toepassen. De inspecteur wees het verzoek af omdat de tandarts niet aan de voorwaarden voor toepassing voldeed. De tandarts vocht de beslissing van de inspecteur aan. Naar zijn mening was van schaarste aan tandartsen geen sprake. Er zou sprake zijn van begunstigend beleid ten aanzien van buitenlandse tandartsen. De Nederlandse tandarts wilde de 30%-regeling met een beroep op het gelijkheidsbeginsel toepassen. Dat beroep werd door de Hoge Raad afgewezen omdat de tandarts niet in dezelfde positie verkeerde als uit het buitenland afkomstige tandartsen die in Nederland in loondienst werkten.