Geen 30%-regeling voor Duitse tandarts
Voor uit het buitenland afkomstige werknemers met een bijzondere deskundigheid die op de Nederlandse arbeidsmarkt schaars aanwezig is, kent de belastingwetgeving een bijzondere faciliteit. Deze faciliteit, die bekend staat onder de naam 30%-regeling, houdt in dat 30% van de bruto beloning als onbelaste vergoeding kan worden gegeven voor de extra kosten van verblijf buiten het eigen land.
Een uit Duitsland afkomstige tandarts diende een verzoek in om toepassing van de 30%-regeling. De Belastingdienst wees het verzoek af. In de procedure die volgde was de vraag of ten tijde van de aanvraag sprake was van schaarste aan tandartsen op de Nederlandse arbeidsmarkt. De rechtbank Haarlem vond dat de tandarts aannemelijk had gemaakt dat er in 2011 sprake was van schaarste aan tandartsen op de Nederlandse arbeidsmarkt. Zowel in 2010 als in 2011 bedroeg het tekort aan tandartsen ongeveer 1%. Jaarlijks komen er ongeveer 180 buitenlandse tandartsen naar Nederland. Volgens de rechtbank komen zij naar Nederland omdat er kennelijk schaarste heerst op de Nederlandse arbeidsmarkt. De rechtbank kende de 30%-regeling toe.
De Belastingdienst was het niet eens met de rechtbank en stelde hoger beroep in tegen de uitspraak van de rechtbank. Hof Amsterdam oordeelde als volgt. De aanwezigheid van buitenlandse tandartsen op de Nederlandse arbeidsmarkt hoeft niet te betekenen dat zij over een specifieke deskundigheid beschikken die niet of schaars aanwezig is. Een buitenlandse werknemer kan voor werken in Nederland gekozen hebben om andere redenen, bijvoorbeeld omdat het arbeidsvoorwaardenpakket hier aantrekkelijker is dan in zijn thuisland.
Het hof vindt een zeer beperkt tekort aan tandartsen geen reden om te spreken van schaars aanwezige deskundigheid. Dat wellicht in de toekomst een tekort aan tandartsen ontstaat, is geen aanleiding om een buitenlandse tandarts nu de 30%-regeling toe te kennen.
